برای بسیاری از ما، ترانهی Perfect Day از آلبوم سوم کریس دی برگ (At the End of a Perfect Day) یادآور دورهای از زندگیمان است که عاشق بودهایم؛ هر قدر هم که ترانه قدیمی باشد. اشعار این آلبوم، علیرغم سال انتشار آن (1977) با ترانههای دههی هفتاد تفاوتی عمیق دارند؛ گویی ترانهنویسی قرار است بعد از این دچار تحولی بزرگ شود. حالا که به سالهای بعد از آن نگاه میکنیم، ترانههای عاشقانهای را میشنویم که دیگر میان «من»و«تو»های کلیشهای، روایت داستانی حاکم نیست، و از آن پس اشعار وظیفه دارند حس را منتقل کنند. این دستآورد موسیقایی را مدیون جنبشهای هنریِ عصری هستیم که آلبومهای سوم تا پنجم کریس دی برگ از بطن آن بیرون آمدند؛ خواه خودآگاه توسط او و همراهاناش طرحریزی شد، خواه هنرمندان دیگرِ آن دوره به این سبک دامن زدند. «روز عالی» را بشنوید و ترانهی آن را در ادامه بخوانید:
Oh Lord, I'm tired, it's time to go to bed,
Way, after midnight, and the wine's gone to my head,
Lying here upon the shore just listening to the waves,
And it's been a perfect day.
Packed up a picnic and set off for the sea,
Taking all the back roads where no one else would be,
My and you and Paul and Sue
How we laughed the time away,
And we had a perfect day,
I brought along my old guitar
And lying there beneath the stars,
We sang all the Beatle songs we knew,
Lord you should have heard those harmonies
When we did Nowhere Man and Let It Be...
My love, if we should break up,
Should we ever part,
And you're searching for some memory
To help your aching heart,
Forget about the hurtful things
That lovers often say,
And remember this perfect day,
Then people start coming around the fire,
And I was strumming at my old guitar,
Trying to think of something everybody knew,
And then you said, "Though it's far away,
A Christmas song would really make my day,"
And everybody sang...
And all I really want to do'
Is sing songs for you,
Then it's been a perfect day,
Yes it's been a perfect day.